Jak to jest być mamą dwóch córek?

Pamiętam, że we wpisie: „Jak to będzie, gdy urodzi się Róża?” obiecywałam dać znać „jak to rzeczywiście będzie” najpóźniej do zeszłego roku 😉 Cisza w tym temacie mówi wiele. Gdy pojawia się rodzeństwo, w życiu rodziny wszystko się zmienia. U nas było podobnie.

Tęsknota za starszakiem

Kiedy moja druga córka (a trzecie dziecko) przyszła na świat, poczułam ulgę. I nie chodzi o to, że poczułam się lżejsza na wadze. Po prostu to jedyne słowo, które przychodzi mi do głowy: „jest już z nami nasza wyczekana córeczka, o którą tak bardzo się baliśmy, mając za sobą bolesne doświadczenie straty”. Była taka piękna i taka cichutka podczas pobytu w szpitalu. Jednocześnie przypominam sobie ogromną tęsknotę za Hanką. Byłam rozdarta i nie wiem, czy jestem w stanie opisać ten stan. Gdy Hania odwiedziła Różę, to czytałam z jej twarzy zaciekawienie, zdziwienie, zmieszanie. Nie tylko o widok dzidziusia chodziło. Nagle zobaczyła mamę, która leży na łóżku szpitalnym, którą boli rana po cięciu cesarskim, która karmi blisko siebie małego człowieczka. Poszłam za wszystkimi poradnikami i zdecydowałam się na kupienie prezentu. Hania otrzymała „prezent od Róży” – zestaw magicznej wróżki. Oczywiście wszystko we wściekle różowym kolorze i to był strzał w dziesiątkę.

Zmiany, gdy pojawia się nowy członek rodziny są duże

Po powrocie ze szpitala Hania bardzo pomagała. Chciała we wszystkim uczestniczyć, przypatrywała się, oswajała. Nie miałam żadnego problemu z wyjaśnieniem jej, czemu musimy być cichutko, kiedy dzidziuś śpi. I ta sielanka trwała dalej. Nie mogłam w to uwierzyć. Moja wysoko wrażliwa Hania? Starałam się być czujna, chciałam dostrzec jakiś moment, w którym Hania będzie chciała odreagować pojawienie się nowego członka rodziny. Przecież to cholerna zmiana! Do tej pory była najważniejsza, jedyna… i to się skończyło. Równolegle towarzyszyło mi wspomnienie, kiedy ja zostałam starszą siostrą i mimo wieku 5 lat nie rozumiałam, czemu nagle wszystko nie kręci się wokół mnie. Hania miała 2,5 roku w momencie pojawienia się Róży po drugiej stronie brzucha. Sielanka się skończyła, nadeszły kompletnie nieprzespane noce. Właściwie nadal się zdarzają, choć częściej po x pobudkach wstajemy ostatecznie koło 04:00, nie robiąc sobie nadziei, że wstaniemy o 05:00 😉

Dopóki Róża się nie przemieszczała samodzielnie, nie podbierała zabawek Hani, to było OK. Nawet pojawiały się chwile, w których ja po prostu chciałam być tylko z Hanką, dać jej siebie w 100%, podziękować za takie przyjęcie nowego domownika, sąsiadki zza ściany. Bo Hania potrafiła przespać całą noc, mimo nieutulonego płaczu Róży, którego nie sposób nie usłyszeć. Hania powtarzała, że kocha siostrę, że się będzie nią opiekować. Boże! Dziękuję Ci za wysoką wrażliwość. W przypadku Hani okazało się, że ona wykorzystała swoje zasoby, bo stworzyliśmy jej do tego sprzyjające warunki. Wykorzystała swoją czujność, spostrzegawczość, opiekuńczość, troskę. I miała z tego przyjemność.

Czy rodzice nadal mnie kochają?

Bo nie wiem, czy wiecie, ale w temacie rodzeństwa pojawia się często taka rzecz: dzieci „walczą” o miłość rodziców. Nie chcą dotychczasowej uwagi stracić, nie chcą przestać być kochane, nie chcą przestać być ważne. Czasem, mimo zapewnień, dzieci nie wiedzą, czy przypadkiem nie nadejdzie kolejna zmiana, skoro już pojawiło się jakieś nowe dziecko? Co, jak będzie „niegrzeczne”, co jak rodzice nakrzyczą, co jak „nabroi”? To rodzi wiele napięcia. Zauważcie, że oprócz zmian: nowa/nieznana osoba, nowe przedmioty w mieszkaniu (a czasem nowe mieszkanie!), nowa codzienna rutyna, przychodzą też zmiany związane z rozwojem tego pierwszego dziecka (emocjonalne, poznawcze, relacyjne), pojawiają się nowe sytuacje: trzeba poczekać, trzeba wytrzymać, trzeba zrozumieć, trzeba się podzielić (z czego tu zaznaczam, że dzielić się nie trzeba i o tym jeszcze będę pisać!). Poza tym – jest jeszcze takie złudzenie, że to pierwsze dziecko jest takie duże, dojrzałe i „powinno wszystko wiedzieć”. Ono nadal jest małe i ma do tego prawo… . Głowa może rozboleć od samego myślenia na temat zmian (bo jeszcze zmiana w systemie rodzinnym, w podsystemie małżeńskim itd.).

Każde dziecko jest inne

Hania skończy w czerwcu 4 latka a Róża 1,5. Są zupełnie inne, chociaż łączy je wrażliwość. Nie wiem jeszcze czy wysoka w przypadku Róży (chociaż już chodzi w skarpetkach wywiniętych na lewą stronę). Jeśli tak, to mój mąż, a ich ojciec będzie miał wesołe ww trio 😉 Widzę jak tworzy się między nimi relacja, jak są dla siebie ważne. Teraz mierzymy się z typowymi sytuacjami: „Mamo, a czy jeśli powiedziałaś do Róży ‘kochanie’, to znaczy, że mnie nie kochasz?”, „Mamo, a jeśli dałaś jej nową zabawkę, to dla mnie też coś masz?”. Ale wszystkie pożary udaje nam się gasić. I tak je sobie obserwuję. Chciałabym, żeby mogły w przyszłości na siebie liczyć. Cieszę się, że je mam i że starania o kolejne dziecko są za nami, że ten temat jest zamknięty. Przynajmniej takie ustalenia są między mną a moim mężem. Nie wiem co na to Siła Wyższa. Mam też nadzieję, że Leon im czasem towarzyszy w tych zabawach i piskach o maskotkę, że jest przy nas, kiedy siedzimy we czwórkę w salonie.

Jeśli mogłabym powiedzieć coś na koniec do rodziców dwójki dzieci, to patrzcie na każde z nich osobno, zobaczcie w nich indywidualność. Bo dzieciaki są wyjątkowe. Trudno to czasem ogarnąć, ale na koniec dnia (zanim człowiek zda sobie sprawę, że nie prześpi nocy) pojawia się uczucie spełnienia, uczucie wdzięczności za dzieci, za rodzinę… .