Jak to będzie, gdy urodzi się Róża?

dr Agata Majewska
30 września 2019 Zobacz komentarze

Strona główna » Bliżej rodziców » Jak to będzie, gdy urodzi się Róża?

Będzie cudownie! Wreszcie odzyskamy nasze małżeństwo! Bo teraz przecież zawsze, gdy jesteśmy we dwójkę, to jednak we trójkę. Szybko odzyskam formę sprzed ciąży, a bieganie między dzieciakami będzie niczym darmowy fitness. Nawet postaram się o fryzjera i kosmetyczkę (przecież Mama Sowa, to nie tylko mądra głowa). Ustalimy z Mateuszem super-niezawodny plan działania, dzięki któremu każde z nas pośpi trochę w ciągu dnia lub w nocy. Znajdziemy w naszych kalendarzach czas na wspólne wyjście do kina lub kolację. Dzieci sprzedamy niezawodnym babciom i dziadkom (albo znajdziemy cudowną nianię, która pokocha nasze córki). Hip, hip, hurra!

Moje dziecko będzie miało rodzeństwo

Hania będzie wspaniałą starszą siostrą. Już teraz oswaja się z moją ciążą, rozmawiamy o Róży, dotyka brzuszka, wspólnie urządzamy drugi pokój. Zaopatrzyłyśmy się we wszystkie możliwe książeczki na temat rodzeństwa przeznaczone dla małych dzieci. Hania będzie chętnie pomagać w podstawowych czynnościach przy Róży. Z czasem zaczną się razem bawić, aż w końcu pobiegną kiedyś same na plac zabaw (a ja wypiję ciepłą kawę, o której rozpisują się mamy).

Co może pójść nie tak? Otóż WSZYSTKO!

Jak to jest, kiedy rodzi się kolejne dziecko?

Nie mam bladego pojęcia. Na pewno mam listę następujących życzeń:

Chciałabym, aby ciąża była rozwiązana szczęśliwie w terminie a Róża, żeby była silna i zdrowa. Wtedy mogłabym poczuć błogi spokój i swobodnie przyjąć przypływ fali bezwarunkowej miłości. Wiedziałabym, że malutka jest już po drugiej stronie, że niedługo będziemy wszyscy razem w domu.
Chciałabym, żeby Hania nawet przez moment nie poczuła się odtrącona. Mam nadzieję, że nasze wszystkie pomysły, albo chociaż, żeby jeden z nich wypalił i pozwolił Hani pozytywnie zaadaptować się do zmian.
Chciałabym, żeby mój mąż był zawsze przy mnie. Żeby rozumiał moją huśtawkę nastrojów po porodzie i akceptował nadprogramowe kilogramy plus brzuszek, w którym już nikogo nie będzie (oprócz czekoladek). Żeby mnie wspierał w opiece nad dziewczynkami. Mogłam na niego liczyć przy Hani, przy Leonku… i wierzę, że teraz też tak będzie. Mam nadzieję, że nie zatracimy się w rodzicielstwie i zawsze z tyłu głowy będziemy pamiętać, że to nasza dwójka tworzy tą rodzinę.
Chciałabym, aby babcie i dziadkowie (oraz każdy ochotnik!) mieli w sobie chęć, siły i gotowość do bycia przy nas, gdy pojawi się punkt krytyczny. A może nawet i przed nim. Wiem, że się pojawi.

Jak sobie poradzić?

Jak to wszystko pogodzić? Siebie i swoje potrzeby, sprawy każdego z dzieciaków, małżeństwo, przyjaciół, kwestie zawodowe i wszystko inne wokół, jak chociażby podlewanie kwiatków? Podobno trzecie dziecko już wychowuje pies, ale my nawet psa nie mamy!

Tak bardzo doceniam wtedy rodzinę i bliskich, którzy są gotowi wesprzeć. Z całego serca podziwiam moje koleżanki, które ogarniają wszystko SAME! I moją mamę, która poświęciła się rodzinie, bo dała mi przykład, który już zawsze będzie we mnie zakorzeniony (choć pierogów nadal nie ulepię i wszystkiego sama w domu nie naprawię). Wiem też jednak, właśnie dzięki mojej mamie, że wsparcie czy pomoc są czasem NIEZBĘDNE, że trzeba nauczyć się przyjmować to, co płynie od innych. Nauczyć się prosić. I, że są sfery życia prywatnego, małżeńskiego, zawodowego, społecznego – o które po prostu warto zadbać.

Szczęśliwa mama, to szczęśliwe dzieci?

Podobno. Tu też mam listę życzeń:

Nie chcę dać się zwariować internetowi, mądrym książkom, złotym radom wszystkich wokół. Nie chcę zagłuszyć swojej macierzyńskiej intuicji czy zapomnieć, że mam prawo do popełniania błędów.
Nie chcę przegapić ważnych momentów z rozwoju moich córek. Nie chcę być nieobecna przez jakieś głupie pranie, prasowanie czy zakupy (choć samo się nie zrobi, wiadomo).
Nie chcę zafiksować się na relacji między moimi córkami. Nie rodzę Róży dla Hani tylko dla niej samej, ale też dla naszego małżeństwa i naszej rodziny. Nie chcę obarczać Hanki rolą „starszej siostry”. Chcę, żeby ona sama chciała być starszą siostrą dla Róży.
Nie chcę zapomnieć o tym, jak się nazywam. Chcę, żeby inni też wiedzieli, że ja to JA, a nie tylko mama.
Przede wszystkim jednak, chcę być blisko swoich dzieci. Wiem, że przez długi czas będę dla nich wszystkim.

Jak to naprawdę będzie, gdy urodzi się Róża?

Dam znać w tym lub w przyszłym roku!

dr Agata Majewska

Komentarze

Sandra pisze:
30 września 2019 o 21:24
Aga dzięki wsparciu mamy i męża na pewno dacie radę! Życzę dużo siły i cierpliwości. W sytuacjach kryzysowych zawsze możesz do mnie napisać😀
Odpowiedz
- dr Agata Majewska pisze:
  30 września 2019 o 22:00
  Sandra, dziękuję za życzenia wytrwałości – mam nadzieję, że się spełnią. Ważne, że jako młode mamy sympatycznych maluchów, możemy na siebie liczyć i dodawać sobie nawzajem rodzicielskiej, matczynej a przede wszystkim kobiecej siły.
  Odpowiedz
Ann pisze:
30 września 2019 o 21:29
Przed urodzeniem drugiej córeczki też niejeden raz zastanawiałam się, jak to będzie wyglądać. Miałam w sobie obawy głównie o przyjęcie młodszej siostry przez starszą. I powiem tak: cudownie ją przyjęła! „Wymieniły się” prezentami, przytulala, głaskała, pomagała podawać pampersy, pieluszki. Z czasem zauważyła, że nosimy ją dłużej na rękach, bo ma kolki, bo idą zęby, bo nie chce leżeć. I wtedy widziałam po jej wyrazie twarzy, że czuje się smutna, odsunięta, i zawsze wtedy nosiłam młodszą, a starszą próbowałam „zagadywac”, opowiadałam bajki (bo przecież tylko ręce miałam zajęte), bawiłyśmy się w chowanego, w zgadywanki. Starałam się też w ciągu dnia wygenerować czas tylko dla starszej, głównie wtedy, gdy młodsza miała drzemki. Rysowałyśmy razem, kolorowałyśmy, itp. Myślę jednak, że mimo najszczerszych chęci, nie do końca da się „wyczarować”, żeby starsze rodzeństwo nie poczuło się trochę „w tle”, a nie „na pierwszym planie”. Jednak to też poniekąd taka domowa szkoła dla tego pierwszego dziecka, bo gdy pojawia się rodzeństwo, uczy się (powolutku) wyrastac z egoizmu. Też wierzę w to, że moje dziewczynki z czasem zaczną się razem bawić i kumplować, przyjaźnić. To tylko kwestia czasu, pewien etap do przejścia (rzecz jasna) te wszystkie elementy związane z zazdrością i akceptacją rodzeństwa, gdy się pojawia.
Odpowiedz
- dr Agata Majewska pisze:
  30 września 2019 o 22:09
  Ann, z tego co piszesz wynika, że bardzo się starałaś zadbać o nową jakość relacji w rodzinie, o relację sióstr. Kiedy piszesz, że w czasie snu młodszej, bawiłaś się ze starszą – od razu przypominają mi się rady z okresu pierwszej ciąży: „śpij wtedy, kiedy dziecko śpi”. Oczywiście nie posłuchałam i obiecałam sobie, że wyśpię się następnym razem. Wygląda na to, że nie w każdym przypadku jest to możliwe. Intuicyjnie także wyczuwam, że nie ma złotego środka. Każdy z nas ma prawo do przeżywania na własny sposób. Jeżeli teraz jestem całym światem (razem z tatą!) dla Hani, to chyba powinnam się zaniepokoić, gdyby w ogóle nie okazała nam emocji w związku z pojawieniem się Róży. Zgadzam się z Tobą, że powiększenie rodziny to zmiana, która po prostu musi w jakiś sposób rozgościć się w naszych domach. Cieszę się, że możemy o tym procesie wspólnie rozmawiać!
  Odpowiedz
Weronika pisze:
30 września 2019 o 21:45
Powiem Ci, że Twoja lista będzie się spełniała, choć czasami na chwilę zboczy z drogi i pokaże Tobie coś nieoczekiwanego, może i nawet niewymarzonego. Dobrze jest być z dziećmi, bawić się z nimi i poświęcać im wiele uwagi. Czasami dobrze zaprosić kogoś do domu, żeby mieć motywację do ekspresowego posprzątania zaległości (mnie to bardzo pomaga). Od czasu do czasu warto poprosić o opiekę nad dziećmi, żeby móc spędzić czas na randce wyłącznie we dwoje.
Ja spodziewam się trzeciego dziecka i psa nie mam! Co ja zrobię?! Też mam milion myśli jak to będzie jak się maleństwo urodzi (bo kto to dokładnie, to jeszcze nie wiemy, ale w swoim czasie przedstawimy).
Najważniejsze: pielęgnujcie Waszą miłość małżeńską! To fundament całej rodziny. A życie zawodowe? Po pierwsze żona, po drugie mama, a dopiero po trzecie pani doktor dla świata 😊
Odpowiedz
- dr Agata Majewska pisze:
  30 września 2019 o 22:27
  Weronika, dziękuję za cenny (nie tylko dla mnie!) komentarz. Myślę, że Twoje dotychczasowe doświadczenie w byciu żoną, mamą i specjalistką w swojej dziedzinie jest niezwykle ważnym zasobem, z którego będziesz czerpać w swojej kolejnej przygodzie powiększenia wspaniałej rodziny. Zgadzam się z Tobą, że ważne jest znać priorytety i na nich się opierać. Sądzę także, że – jak słusznie zauważasz – razem z Mateuszem tworzę fundament dla siebie samej, dla nas jako małżeństwa, dla naszych córek. Przecież nasza więź będzie na nie oddziaływać, będzie w nich kształtować obraz rodziny, a także po prostu – obraz relacji międzyludzkich.
  Odpowiedz
Hania Descour pisze:
5 października 2019 o 23:07
Agatko, podoba mi się Twój entuzjazm z jakim patrzysz w przyszłość i wiara, że wszystko może się udać. To bardzo ważne, aby dostrzegać pozytywy i mieć w sobie tyle radości. Z prawdziwą przyjemnością czytam Twoje artykuły i polecam je wszystkim swoim przyjaciołom oraz znajomym, bo są w nich zawarte ważne treści i osobiste przemyślenia.
Pozdrawiam serdecznie całą Twoją Rodzinkę
Hania
Odpowiedz
- dr Agata Majewska pisze:
  6 października 2019 o 09:38
  Bardzo dziękuję za tak cenne słowa! I niech ten entuzjazm i wiara mnie nie opuszczają 😉
  Odpowiedz

Moje dziecko będzie miało rodzeństwo

Jak to jest, kiedy rodzi się kolejne dziecko?

Jak sobie poradzić?

Szczęśliwa mama, to szczęśliwe dzieci?

dr Agata Majewska

Komentarze

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Najnowsze z tej kategorii

Kiedy rodzic przestaje sobie ufać…

Czego można nauczyć się w Szkole Rodzenia?

Jak to jest być mamą dwóch córek?